Θαυμάζω το κουράγιο όσων γράφουν στο διαδίκτυο για την
σημερινή κατάσταση της χώρας.
Όλοι μας ανακυκλώνουμε μεταξύ μας τα γραπτά και αλληλοκαμωνόμαστε πως τάχα κάτι καταφέρνουμε.
Μηδέν εις το πηλίκον, φίλοι μου.
Προσωπικά έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι, δεν έχει πλέον κανένα νόημα.
Φτάσαμε αισίως στο τρίτο και στο τέταρτο (κάβα) μνημόνιο.
Αντίδραση απ' τον λαό; Καμία, ο καναπές και τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή.
Εκεί φτάσαμε, εκεί μας έφτασαν.
Έχουμε ευθύνη;
ΝΑΙ!! Πολύ μεγάλη. Όποιος υποστηρίζει ότι ποτέ δεν φταίει ο λαός κάνει μέγα λάθος, εκτός κι αν είναι πολιτικάντης και χαϊδεύει αυτιά.
Χτίσαμε όλοι ένα τείχο, ο καθένας γύρω απ' τον εαυτό του και νομίζουμε ότι δεν θα μας επηρρεάσουν οι πολιτικές αποφάσεις, δεν θα θιγούν τα δικά μας συμφέροντα. Τα μνημόνια πέφτουν βροχή, η εξαθλίωση χτύπησε την πόρτα και των άλλοτε καλοβολεμένων κι εμείς στον καναπέ.
Οσονούπω θάχουμε πάλι εκλογές. Πάλι θα γράφουμε, θα διαλαλούμε, θα ζητωκραυγάζουμε ο καθένας τον εκλεκτό του.
Την Δευτέρα των εκλογών θα γεμίσουμε πάλι "κοψοχέρηδες" μέχρι τις επόμενες εκλογές όπου θα ξανακάνουμε τα ίδια και η ζωή προχωρά, την χάνουμε 'μέρα με τη 'μέρα.
Παραθέτω δύο στίχους του Εθνικού μας ποιητή. Νομίζω ταιριάζουν στην περίσταση...
...Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμενε να λές
περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά
το ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι από την απελπισιά....
το ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι από την απελπισιά....
